A Comparative and Interdisciplinary Analysis of the Concept of Responsibility in Viktor Frankl's Theory of Logotherapy and Rumi's Masnavi

Document Type : Original Article

Authors

1 Ph.D. Student of Persian and Literature , Science and Research Branch, Islamic Azad university, Tehran, Iran

2 Associate Professor of Department of Persian and Literature, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

3 Assistant Professor of Department of Persian and Literature, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

Abstract

The current research is a comparative and interdisciplinary analysis of the concept of responsibility in Austrian psychiatrist, Viktor Frankl’s theory of logotherapy, and Rumi, a famous Iranian poet and mystic. In Logotherapy, freedom of will and responsibility are intertwined and indicative of humanity. According to Frankl, recognizing one's responsibility is one way to discover the meaning of life. Rumi also considers responsibility as the foundation of life and guides people to act responsibly in this world and for the hereafter. Similar to Frankl, he considers us responsible to God, ourselves, others, in situations and in our destiny and warns against projection. The present research draws on a descriptive-analytical method to compare and contrast the views of these two thinkers on the concept of responsibility. In other words, the paper is a comparative study of a prominent psychological theory with Rumi's mystical-educational views. The results of the research show that the sources from which the same doctrine initiates in these two thinkers are different. Frankl deals with the concept of responsibility from the stand point of existentialist psychology, and Rumi does so, from the perspective of Quranic teachings and Islamic mysticism. Frankel believes in discovering a unique responsibility in regard to all aspects of life. Rumi, on the other hand, believes in each person’s specific responsibilities as well as fundamental human responsibilities. According to Frankl, every human being is responsible for his/her choices in this world; however, in Rumi's view, one's responsibility for his/her actions is not limited to the life in this world; one's actions determine one's state of reward and punishment in the afterlife. Frankel considers evasion of responsibility as a result of the inability to discover meaning, while Rumi considers it as a result of the mastery of carnal desires and a root cause many immoralities.

Keywords

Main Subjects


 قرآن کریم (1396). ترجمة مسعود انصاری تالشی. تهران: جامی.
استعلامی، محمد (1393). مثنوی مولانا جلال‌الدین محمد بلخی. تهران: سخن
انزابی‌نژاد، رضا؛ حجازی، بهجت‌‌السادات (بهار و تابستان 1384). «ناهشیاری هوشیارانۀ مولوی در دیوان شمس.»  کاوش‌‌نامه. سال ششم، شمارۀ 10. صص 38ـ9. 
انوشیروانی، علی‌‌رضا (بهار 1389). «ضرورت ادبیات تطبیقی در ایران.» ویژه‌نامۀ ادبیات تطبیقی (فرهنگستان زبان و ادب فارسی). سال اول، شمارۀ 1. صص 38ـ7.
انوشیروانی، علی‌‌رضا ( بهار و تابستان 1392). «مطالعات بینارشته‌‌ای ادبیات تطبیقی.» ویژه‌نامۀ ادبیات تطبیقی (فرهنگستان زبان و ادب فارسی). سال چهارم، شمارۀ 1 (پیاپی 7). صص9ـ3.  
بهرامی، غلامرضا؛ معنوی، عزالدین (1370). فرهنگ لغات و اصطلاحات روان‌پزشکی. تهران: دانشگاه تهران.
تقی‌یاره، فاطمه (پاییز و زمستان 1391). «استخراج مؤلفه‌های روان‌درمانگری وجودی از اندیشة جلال‌‌الدین محمد مولوی.» انسان‌‌پژوهی دینی. سال نهم، شمارۀ 28. صص 78ـ53.
رحمدل، غلامرضا؛ فرهنگی، سهیلا (پاییز 1387). «پژوهش‌‌های میان‌‌رشته‌‌ای در مطالعات ادب فارسی.» پژوهش‌‌های ادبی. سال پنجم، شمارۀ 21. صص 23-44.
رماک، هنری (پاییز و زمستان 1391). «تعریف و عملکرد ادبیات تطبیقی.» ترجمة فرزانه علوی‌‌زاده. ویژه‌نامۀ ادبیات تطبیقی (فرهنگستان زبان و ادب فارسی). سال سوم، شمارۀ 2 (پیاپی 6). صص73ـ54.
شولتس، دوان (1399). روان‌‌شناسی کمال. ترجمة گیتی خوشدل. تهران: پیکان. 
فرانکل، ویکتور (1393). خدا در ناخودآگاه. ترجمة ابراهیم یزدی. تهران: خدمات فرهنگی رسا. 
فرانکل، ویکتور (1394). فریاد ناشنیده برای معنا (روان‌درمانی و انسان‌گرایی). ترجمة مصطفی تبریزی و علی علوی‌‌نیا. تهران: فراروان.
فرانکل، ویکتور (1396). انسان در جستجوی معنای غایی. ترجمة احمد صبوری و عباس شمیم. تهران: آشیان.
فرانکل، ویکتور (1397الف). انسان در جستجوی معنا. ترجمة کیومرث پارسای. تهران: تمدن علمی.
فرانکل، ویکتور (1397ب). پزشک و روح. ترجمة فرخ سیف بهزاد. تهران: درسا. 
فرانکل، ویکتور (1397ج). تجدید خاطرات زندگی‌‌نامه خودنوشت ویکتور فرانکل. ترجمة مینو پریانی. تهران: آشیان.  
فرانکل، ویکتور (1397 د). میل به معنا. ترجمة کیومرث پارسای. تهران: تمدن علمی. 
فروزانفر، بدیع‌الزمان (1361). احادیث مثنوی. تهران: امیرکبیر. 
کتابی، احمد (پاییز و زمستان 1382). «مفهوم فرافکنی در اندیشه‌های مولوی.» دانشکدة ادبیات فارسی و علوم انسانی دانشگاه اصفهان. شمارۀ 34 و 35. صص 68ـ37.
کتابی، احمد (1383). فرافکنی در فرهنگ و ادب فارسی. تهران: علمی و فرهنگی.
کمپانی زارع، مهدی (1391). مولانا و مدرسة عشق. تهران: نگاه معاصر. 
کمپانی زارع، مهدی (1394). مولانا و اخلاقی‌‌زیستن. تهران: نگاه معاصر.
کمپانی زارع، مهدی (1396). مولانا و مسائل وجودی انسان. تهران: نگاه معاصر. 
مارشال، ماریا (1396). منشور معنادرمانی. ترجمة رحیم رابط. تهران: رشد.
مجلسی، محمدباقر(1429ه.ق). بحارالانوار. جلد 74. بیروت: داراحیاء التراث العربی.
محمدپور، احمدرضا (1390). ویکتور امیل فرانکل، بنیان‌گذار معنادرمانی (فرادیدی بر روان‌شناسی و روان‌درمانی وجودی). تهران: دانژه.
مولوی، جلال‌الدین محمد (1383). غزلیات شمس. تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر. تهران: پژوهش. 
مولوی، جلال‌الدین محمد ( 1389). مثنوی معنوی. تصحیح نیکلسون. تهران: هنرسرای گویا.
مولوی، جلال‌الدین محمد (1393). فیه‌‌مافیه. شرح کریم زمانی. چاپ چهارم. تهران: معین.
یالوم، آروین (1395). روان‌درمانی اگزیستانسیال. ترجمة سپیده حبیب. تهران: نی.